Tennistrainer in Coronatijd

Heidi Havely in gesprek met tennistrainer Nils van Putten -  

Ongeveer een jaar geleden rolde de eerste Coronagolf over Nederland heen en legde het land stil. Een pandemie, die ons en andere continenten totaal ontwricht heeft.

Een deel van de bevolking moest noodgedwongen vanuit de keukentafel aan het werk, zo goed en kwaad als het kon, terwijl een ander deel hard nodig was op de werkvloer in een poging de tandraderen van de maatschappij draaiend te houden. Ten opzichte van het begin van de Coronacrisis is er in dat opzicht weinig veranderd. We zitten nu bijna een jaar in een lockdown situatie.

bestand_000_1__1.jpeg

Tennistrainers en clubs stonden aan het begin van de crisis voor een grote uitdaging; want hoe blijf je tijdens een crisis in contact met je leden. Nogal een klus, maar zeker niet onmogelijk. Dit bewees trainer Nils van Putten, die het initiatief nam om een reikende hand uit te steken naar de jongste tennisjeugd in de eerste lockdownfase. In een tijd waarin het bijna oorverdovend stil was in tennisland Amersfoort, bedacht hij een reeks tennis-challenges die de jeugd thuis zelf kon uitvoeren. 

Voor wie ze nog niet gezien heeft, zijn de tennis-challenges nog steeds te vinden op het YouTube-kanaal van de club, samen met een reeks die trainer Robbert voor de iets oudere jeugd heeft bedacht. 

Ik zocht trainer Nils van Putten op om erachter te komen waar de uitdagingen liggen voor een tennisleraar in Coronatijd en hoe hij zelf de afgelopen maanden is doorgekomen.

Nils, de eerste Coronagolf en de impact ervan verraste ons volledig. Geen van ons allen had ooit een pandemie of de impact ervan meegemaakt. Er wordt wel eens gezegd dat die persconferentie, waarin kabinet Rutte de aankondiging van de intelligente lockdown maakte, zo’n moment is dat iedereen voor altijd zal bijblijven. Hoe beleefde jij de aankondiging van de semi-lockdown?

Als ik terugkijk op het moment van de aankondiging dat we als club dicht moesten, dan voelde dit echt als een schok. Het moment lag weliswaar tijdens de laatste lesweek van de winterperiode, maar doordat ik samen met de commissie van de clubkampioenschappen ons toernooi aan het draaien was voelde het echt alsof we van 100% terug moesten naar 0%. Het gebeurde in 2 dagen tijd dat we van per direct stoppen met het toernooi via er mag ook niet meer getraind worden naar de club moet helemaal dicht gingen. Verder zaten we ook nog midden in het volledig maken van de lesindelingen voor de zomer, dus we hadden als trainers ook zoiets van en wat nu. Er werd gekozen voor het afmaken van de indelingen, zodat we op het moment dat het sein weer op groen kon we snel konden schakelen om weer zoveel mogelijk mensen les aan te bieden. Maar niemand wist hoe lang dit zou gaan duren voordat het sein weer op groen ging dus begon het lange wachten.

Voor niemand was het gelijk duidelijk hoe lang de semi-lockdown zou duren maar na de eerste paar weken begon het langzamerhand te wennen en zocht men een dagritme met mogelijkheden om toch te kunnen blijven sporten. De yogamat en hardloopschoenen namen het over van het racket en de baan. Hoe kwam je zelf op het idee van een reeks tennis-challenges voor de jongste jeugd en was die doelgroep een bewuste keuze?

Doordat je verplicht bent om thuis te blijven en we toch van de generatie zijn die veel op ons telefoon zit kijk je automatisch veel op de social media kanalen. Ik zag van andere tennisverenigingen in de omgeving leuke filmpjes en uitdagingen voorbij komen. Daarnaast was dat door het bestuur en de TCook opgevallen en hadden we samen zoiets van waarom zullen we dat ook niet voor de jeugd van Randenbroek doen. Zelf geef ik op vrijdag en op zaterdag heel veel jonge kinderen les, vandaar dat voor mij eigenlijk automatisch het vizier ging op tennis gerichte activiteiten die ze buiten of als je makkelijke ouders hebt binnen konden gaan doen.

Tijdens de lessen gebruik je heel veel oefeningen bij de jongste jeugd om ze te laten wennen aan bal en racket zonder dat je ze over het net laat slaan. Die inspiratie gebruikte ik om in de tuin of in de poort met beperkte ruimte toch leuke oefeningen te bedenken. Omdat je tijdens de lessen dus al veel van deze oefeningen doet was het bedenken van de challenges dus niet al te ingewikkeld.

bestand_000_2__1.jpeg

Hoe ervaarde je zelf die eerste weken van de semi-lockdown en de beperkingen die de periode met zich meebracht? 

Ik zat zelf in een drukke periode met het indelen van de trainingen en het organiseren van de clubkampioenschappen dus het was heel raar om ineens niks meer te mogen doen. Je gaat een boek lezen, je speelt een spelletje op de laptop of je zet samen een lego kasteel in elkaar. Ik hou er ook van om te koken, dus ik ging wel iedere dag naar de supermarkt om inkopen te doen. Daarnaast probeerde Ik zoveel mogelijk het binnen leven af te wisselen met een verfrissende wandeling buiten. Ik probeerde iedere dag mijn stappendoel van 10000 stappen te halen op mijn fitbit, dus ging ik veel na het avondeten een groot stuk wandelen met mijn oortjes in. 

Zo’n lange periode zonder uitzicht op verandering gaat niemand in de koude kleren zitten. Hoe gaan jij en je collega’s met deze crisis om? Is het jouw indruk dat deze tijd diepe sporen bij jouw beroepsgroep achtergelaten heeft.Welke effecten heeft die onzekerheid op jou en je collega’s gehad en heb je in zo’n periode van onzekerheid veel aan elkaar? En is het jouw indruk dat de Coronatijd diepe sporen bij jouw beroepsgroep achterlaat?

Wat dat betreft was het wel fijn dat zowel Rinus als ik in dienst waren van de club en niet op zzp basis aan Randenbroek verbonden waren. Er was al vrij snel duidelijk dat er voor ons steun aangevraagd zou worden van de overheid en dat we wat dat betreft op financieel vlak verder geen onzekerheden hadden. Van de trainers om je heen die wel op zzp basis werken hoor je natuurlijk signalen van onzekerheid, machteloosheid, maar volgens mij hebben de meeste leraren zich daar goed doorheen geworsteld. Wel heb ik geprobeerd om veel contact te houden met Rinus en Robbert, omdat je toch in hetzelfde schuitje zit en het goed is om elkaar te blijven ondersteunen.

Ook voor sportclubs is het een periode met groot financieel verlies door het gebrek aan inkomen van activiteiten en omzet in sportkantines. Misschien een grote vraag, maar zullen clubs in de toekomst anders moeten gaan denken om de schade te beperken die Corona in de clubkas veroorzaakt heeft?  

Wat ik zelf merk is dat qua ledenaantal de club juist in de lift zit, omdat tennis één van de weinige sporten is die op dit moment nog mag. Ik heb zelf heel veel volleyballers en hockeyers op les erbij gekregen die lekker willen blijven sporten. Ik weet niet of er dus daadwerkelijk sprake is van een ledenverlies. Vooral het niet doorgaan van de prominente open toernooien en de bijbehorende bar omzet zijn denk ik vooral de factoren die schade toebrengen aan de clubkas.

bestand_000_3__1.jpeg

Sinds de komst van Corona heeft het clubleven een ander dynamiek gekregen doordat we gebonden zijn aan restricties en gedragsregels. Merk je er veel van in je dagelijkse werkzaamheden en contact met de leden?

Je probeert op de baan wel extra te letten op afstand bewaren ten opzichte van je leerlingen en je probeert er door middel van het plaatsten van pylonen voor te zorgen dat mensen een plek in nemen waarbij de 1,5 m afstandsregel wordt nageleefd als je toch besluit een drill te geven. Verder probeer je als leraar jezelf toch te focussen op het geven van je lessen en de aandacht te geven aan de leerlingen op tennisgebied.

Je merkt wel dat Corona op de tennisbaan ook elkaar verbindt je vraagt zelf veel meer hoe het met iemand gaat en wat hij of zij zoal gedaan heeft helemaal nu tijdens de feestdagen. Leerlingen die komen lessen zijn ook altijd blij als ze weggaan omdat ze even iets kunnen doen wat nog mag. Natuurlijk is lesgeven aan halve groepen anders en kunnen we nu even niet dubbelen, maar het geluid van genieten van wat nog wel mag voert ruim aan de boventoon.

Net als in de openbare ruimte, gebeurt het vrij spelen op de club nog steeds volgens een strak Corona beleid; het tennissen is alleen mogelijk door het reserveren van banen via een toezichthouder op de club en overal zijn duidelijke looproutes aangegeven. Wat is jouw indruk van hoe leden op Randenbroek hiermee omgaan? Begin je verslapping in het gedrag van leden te zien  na bijna een jaar in een strak keurslijf?

Het reserveren vooraf werkt prima iedereen heeft een duidelijke bestemming als ze het park opkomen en kunnen direct doorlopen naar de juiste baan. Hier gaat iedereen goed mee om en je ziet mensen nauwelijks stilstaan tussen de banen om even te kijken of een praatje te maken. De looproutes van de baan terug naar de uitgang worden daarentegen nog wel eens vergeten en mensen lopen vaak terug via het centrale pad. Wat iedereen daarbij wel doet is kijken of er iemand aan komt lopen en ander even wachten. Verder wordt er nog wel eens gevraagd bij het reserveren of er voor of na hun reservering iemand gereserveerd heeft, zodat de 45 minuten die voor een reservering staan overschreden kunnen worden. Wat dat betreft geef ik mensen geen ongelijk want vaak als je aan het tennissen bent en elkaar weer even ontmoet buiten op een plek waar je voldoende afstand kan houden wil je het tussendoor ook gezellig houden en een babbeltje maken.

Zo’n tijdelijke afstand van het werk, geeft gelegenheid tot reflectie; Zijn er aspecten in je werk als trainer, die je wellicht tot nieuwe inzichten en ideeën geleid  hebben?

Een tijd niet fysiek op Randenbroek aanwezig zijn geweest heeft je wel doen nadenken over de manieren waarop je buiten de lessen contact kan houden met je leerlingen. De waarde van social media daarin en dat je toch veel meer bent gaan kijken ook naar andere leraren die filmpjes op youtube of instagram posten. Je doet op die manier weer inspiratie op voor je lessen en het zet je aan het denken over de manier van aanleren van een bepaalde slag of een klein deel van een bepaalde slag.

Op Randenbroek ben je met name bekend als jeugdtrainer. De jonge jeugd trainen lijkt je op het lijf geschreven; ligt  je hart bij de jeugdtennis?

Naast dat ik op de donderdag en de vrijdag heel veel jeugdgroepen heb waaraan ik al meerdere jaren les geef, heb ik op de maandag ook heel veel vaste senioren groepen waaraan ik met heel veel plezier les geef. Wat ik vooral merk is dat ik heel veel plezier haal uit het lesgeven aan beginnende leerlingen, of het nou jeugd is of dat het volwassenen zijn dat maakt niet heel veel uit. 

Wat ik wel mooi vind is dat als je eenmaal een binding met de kinderen hebt en ze blijven bij je op les komen is dat je ze ziet groeien in hun vaardigheden, zowel op tennisgebied als op sociaal gebied. De tennisles blijft, naast dat je jezelf ontwikkelt als tennisspeler of -speelster, ook een plek waar je als kind je ei kwijt moet kunnen. Daarnaast zet ik me natuurlijk ook in bij extra activiteiten zoals het jeugdkamp, de jeugd dag en de Clubkampioenschappen om ervoor te zorgen dat steeds meer kinderen binding krijgen met de club.

Wat kenmerkend is voor het lesgeven op Randenbroek is de zorgvuldigheid die er altijd gegeven wordt aan het aanleren van de juiste techniek. Niet alleen aan de jeugd maar ook aan volwassenen. Om het lesgeven volgens het principe ‘in iedere les een andere slag’ staat Randenbroek gelukkig niet bekend, tot tevredenheid van de lessers, omdat het gelegenheid tot opbouwen en trainen van de technische uitvoering biedt. Je hebt zelf bij trainer Rinus leren tennissen. Heeft hij jou inspiratie gegeven en zo ja, hoe ?

Ik ben als 12-jarige terechtgekomen bij Rinus en ben begonnen met bal en slagvaardigheid. Het meeste talent had ik niet, maar ik bleef wel altijd keihard werken om mezelf te ontwikkelen als tennisspeler. Bepaalde puzzelstukjes op de manier waarop Rinus ze aanleerde blijven daardoor altijd bij je hangen en laten je niet meer los. Naast dat ik al heel veel vrijwilligerswerk deed voor de club waardoor je heel veel jeugdleden leert kennen vond ik het leuk om een steentje bij te dragen aan de ontwikkeling van de jeugd. Ik ben toen bij Rinus gaan meelopen op de zaterdagen tijdens de Jeugdselectie groepen en heb zo heel veel kunnen leren. Zo heb ik altijd kunnen leren van één van de beste leraren van Nederland en hoefde ik nauwelijks ergens anders inspiratie op te doen. Tijdens je eigen lessen grijp je vaak terug op metaforen als door de tunnel, Cirkeltje maken, Okselfris of Spiegeltje kijken.

Was het altijd jouw wens om tennistrainer op Randenbroek te worden en heb je ook elders ervaring opgedaan? 

Ik heb bij Randenbroek de kans gekregen om mijn trainerschap langzaam op te bouwen van een aantal uren lesgeven aan de jeugd op maandagen naar steeds een aantal uren erbij op verschillende dagen. Pas toen ik stopte met werken in andere branches en me fulltime ging richten op het lesgeven, ben ik ingegaan op het aanbod om elders ook een avond les te geven aan senioren op TV de Toss in Soest om zo een volledige werkweek te maken. Verder sprak je natuurlijk ook veel met de andere trainers op Randenbroek en had ik altijd in mijn hoofd zitten dat Robbert en ik in de toekomst de kar zouden trekken op de club. 

bestand_000_1.jpeg

Afgelopen jaar zorgde wat dat betreft wel voor een andere wending waarop Robbert een mooie aanbieding kreeg op een andere club en Rinus noodgedwongen afscheid moest nemen. Met Joël hebben we een goede ambitieuze nieuwe trainer die zichzelf het afgelopen half jaar keihard heeft ingezet voor de club om alle uren rond te kunnen krijgen. En wat mij betreft gaan we er samen voor zorgen dat Randenbroek een mooie toekomst krijgt wat betreft de tennislessen.

Je zit nog aan het begin van jouw carrière. Wat zou je nog graag willen doen en bereiken in je vak? Of ligt jouw uiteindelijke doel heel ergens anders, in een totaal andere omgeving? 

De afgelopen jaren was mijn doel altijd langzaam toewerken naar een fulltime job als tennisleraar. Met de het zomerseizoen in aantocht en met nog 2 actieve trainers op de club gaat het voor mij daar inmiddels wel naar toe. Ik denk niet dat ik mijn baan op Randenbroek snel zou ruilen voor iets anders, omdat ik hier inmiddels al zo lang lid en actief ben voor de club. Wel zou ik me willen blijven ontwikkelen als tennisleraar en met de tijd mee blijven gaan. Een eventuele B-licentie zal op de lange termijn wel in het verschiet liggen.

Wat is het beste van het tennisleraar zijn op Randenbroek, volgens jou?

Mogen lesgeven op de club waar ik ben opgegroeid en nooit ben weggegaan. Het leren kennen van zoveel warme en vriendelijke leden die jouw altijd groeten en vragen hoe het met je gaat als je ze tegenkomt. Samenwerken op een vereniging waar vrijwilligers de handen uit de mouwen steken om Randenbroek de gezelligste en meest actieve club van Amersfoort te maken. De voldane gezichten en reacties van mensen (helemaal in deze tijd) als ze weer even hebben mogen tennissen en wat bij hebben mogen leren.